De plannen tonen weinig ambitie om de groeiende armoede in Genk echt aan te pakken. Het bestuursakkoord is een verderzetting van het huidige beleid. Eén op drie kinderen in onze stad groeit op in armoede. In plaats van structurele maatregelen, zoals meer sociale woningen of optrekking van het leefloon tot aan de armoedegrens.
In de samenvatting van de stad staat armoede in geen enkele tussentitel. Hier en daar wordt het zijdelings vermeld. Ook voor fatsoenlijke jobs is er te weinig ambitie: “we gaan de werklozen beter begeleiden”, klinkt het. Hoe grijs is die plaat al niet gedraaid?
Kinderarmoede halveren in de komende drie jaar?
De Genkse armoedecijfers zijn slecht. Genk is nu al de centrumstad met het laagste belastbaar inkomen. Dat inkomen is in 2018 nog verder gedaald. Toch worden er in dit bestuursakkoord geen structurele maatregelen genomen en worden er geen concrete doelstellingen inzake armoedevermindering vooropgesteld.
Wij willen dat het aantal kinderen dat opgroeit in armoede wordt gehalveerd in de komende drie jaar. Dát is ambitie. Het bestuur neemt verschillende maatregelen uit het programma van de PVDA, zoals een schepen van armoede, een armoedetoets bij elke nieuwe maatregel die de gemeenteraad aanneemt en één centraal meldpunt. Allemaal goede maatregelen, maar daarmee is op zich nog niet veel opgelost. Maar het bestuursakkoord laat ook heel wat kansen liggen om de kansarmoede nog grondiger aan te pakken en terug te dringen. Het geld moet gehaald worden daar waar het zit. Waarom geen grotere bijdrage (motortaks) voor de grootste bedrijven? Ook zij willen toch dat de schrijnende armoede in Genk wordt aangepakt.
Nu neemt enkel de maatregelen die het minste geld kosten. Gezondheidszorg is een basisrecht voor iedereen, daarom is het onbegrijpelijk dat een ziekenhuis deurwaarders naar mensen kan sturen voor onbetaalde facturen. Het ziekenhuis zou moeten dienen als signalisatiekanaal naar de sociale diensten van de stad en de maatschappelijke werker. Om samen op een constructieve manier na te denken hoe de problemen van dit gezin op te lossen.
Het feit dat er in België nog uitkeringen zijn die onder de armoedegrens liggen is feitelijk al schandalig. Daarom is het de plicht van de stad om zijn burgers te beschermen om nog meer in de financiële put te geraken. De stad moet naar de federale regering het juiste signaal geven door alle inkomens onder de armoedegrens te voorzien van verdere aanvullende steun.
Ook rond Betaalbaar wonen is er weinig ambitie. Jullie willen dit via de privé bereiken. Het aandeel sociale woningen wil men stabiel houden. Betekent dit dat er over zes jaar nog steeds mensen 14 jaar moeten wachten op een sociale woning? Een paar weken geleden brachten we het verhaal van Jean Briers in de pers. Hij wachtte al 14 jaar op een sociale woning. Hij kreeg toen een kelderwoning toegewezen. Omdat hij dit niet zag zitten raakte hij ook nog eens zijn huursubsidies kwijt. Willen we binnen zes jaar dat mensen nog steeds 14 jaar moeten wachten op een sociale woning?
